www.lynchland.eu

Gość

tia, ta pani symbolizuje ślepą i tępą radość życia jako coś dalekiego od dobra i zła Very Happy

Blue Velvet pod pewnymi względami przerasta np. Ogniu krocz za mną - ten pierwszy tytuł ma lepszą płynność, przejścia między poszczególnymi elementami w konstrukcji są gładsze. Z drugiej strony Blue Velvet pokazuje pewne aspekty twórczości Lyncha, które dopiero potem zostały doszlifowane - np. symbolika elektryczności/ognia uzyskuje większą krasę w Twin Peaks i dalszych dziełach Davida.

To ciekawe, że Frank dopiero wtedy może odczuć podniecenie czy w ogóle autentyczne emocje (prawdziwą wściekłość) gdy podda się inhalacji (eter jak mniemam, chyba że ktoś inaczej zidentyfikuje tą zieloną substancję). Emocjonalna pustka wydaje się być ważnym dla niego "paliwem". Można by też próbować interpretować tą postać pod kątem bataille'owskiej transgresji... podejrzewam, że gdyby Bataille doczekał się filmów Lyncha, uwzględniłby je w swoich rozważaniach o Złu.

DamnFineCoffee

Pozwolę sobie reprezentować komitet powitalny hehe Very Happy

Witamy na forum denat !!! Very Happy

Gość

dzięki

aha, nie rozgryzłem do końca jak rozumieć tą "chorobę", którą w Dorothy "włożył" Frank. Zepsucie?

Swoją drogą Laura Dern jest w dosyć niemiły sposób podobna do Lyncha czy tylko mi się zdaje? Confused

Snuffer · Gość

Jak dla mnie ta choroba.. to dobroć. Jeffrey to cichy idealista, i ta 'naiwność' z drugiej strony może być chorobą. Jak dla mnie Blue Velvet - wyborny film, co najmniej 9/10 bawiąc się w ocenianie.

El Pablo

Ten film to swoiste preludium przed Twin Peaks. To tu zaczynają pojawiać sie motywy które następnie zostaną wykorzystane w serialu i w filme.
- elektryczność
- zaburzenia seksualne
- ogień
- drozd
- tartak
- drewno wywożone na cieżarówkach
- sielnakowe miasteczko
- przytulny bar
- Frank to ktoś przypominający mi Lelanda, człowiek ktory wzrusza sie muzyką a jednocześnie brutalnie zaspokaja swoje popędy.
- Jeffrey to taki sam idealista jak Cooper, który poznaje mroczne tajemnice miasteczka do tego sam nie jest nieskazitelny i posiada w sobie ukryte pokłady pierwotnych instynktów.
Jesli chodzi o to co Jeffrey "zostawił" w Dorothy to też sądzę ze to dobroć.
Musze przyznać że zaskoczyło mnie zakończenie wręcz idealne i nie w lynchowskim stylu.

prawdziwek

A ja tam sobie myślę, że tu nikt nic w nikim nie zostawił i na tym polega cały koncept. Z początku oglądamy sielankę, czyli to jak ludzie widzą swoje życie, jak chcą je widzieć. Potem nurzamy się wraz z bohaterem w bagnie z robalami, by potem powrócić do stanu pierwotnego, jakby nigdy nic.

Warto zwrócić uwagę, że zagadka, którą rozpracowywał Jeffrey wcale nie została przez niego rozwiązana. Warta wspomnienia jest tu chociażby rola "skorumpowanego policjanta", fakt że był on kolegą przyszłego teścia Jeffreya. Kolejna rzecz - policyjne radio u Franka - skąd się wzięło? Dlaczego to Frank okazuje się mężczyzną w przebraniu, skoro Jeffrey widział ich witających się ze sobą?

Dla mnie te pytania pokazują, że Blue Velvet nie jest tak łatwym filmem, jak niektórzy sądzą. Jeśli potraktować go zbyt dosłownie - fabuła okazałaby się bzdurna. To jest zaproszenie, abyśmy przeszli na poziom symboliczny i aby spojrzeć na całą sytuację z nieco innej, bardziej abstrakcyjnej perspektywy.

Jeffrey nie jest też typem idealisty. Przynajmniej nie widzę niczego w filmie, co by mogło o tym świadczyć. Cooper - jak najbardziej, bo to wynika z jego deklaracji, że walczy po stronie dobra. Jeff to dzieciak, którego, jak sam deklaruje, fascynują tajemnice. Grzebie więc w bagnie, a jak go bagno zaczyna wciągać, znajduje jakieś pseudo-rozwiązanie tajemnicy, by skończyć z tym wszystkim i mieć święty spokój.

Co do preludium... Niektórzy sądzą, że "Twin Peaks" to opus magnum Lyncha. Ja zaś myślę, że jest to gorsza rzecz niż "Blue Velvet", które jest perełką nie wymagającą właściwie odniesień do niczego. Gorsza, bo natłok różnych wątków, spraw i obrazów mocno odciąga widza TP od istotniejszych treści. Gorsza, bo łącząca różne koncepcje, m. in. z Blue Velvet z nowszymi pomysłami, które będą widoczne w następnych obrazach Lyncha w sposób nie do końca harmonijny.

doggod

El Pablo

Prawdziwek napisał:

doggod

Tylko ze ten seks wynikal tylko z nagabywań Dorothy, to ona odczuwała satysfakcję z dostawania po twarzy. Gdyby było inaczej to nie zmuszala by do tego dopiero co poznanego młodego wystraszonego chłopaka. Tylko przyjęłaby seks w formie jaki proponował Jeffrey czyli normalny beż żadnych udziwnień.
=====================================

Oczywiscie. Jest to sprawa dyskusyjna. tak naprawde nie wiemy tego, jakie doznania towarzyszyły DOROTHY w czasie spotkań z FRANKIEM. W mojej ocenie nie czerpała z nich seksualnej satysfakcji. Z prostego powodu - w relacjach S/M z FRANKIEM on wystepowała w roli matki, która z racji swego statusu społecznego, miała dominujacą rolę nad FRANKIEM, który wystepował tutaj w roli jej syna. Zatem relacja zupełnie inna, niz ta, która charakteryzowała jej relacje z JEFFREY'em. Relacje seksualne DOROTHY z FRANKIEM, i byc moze z jej męzem, nie stwarzały dla niej satysfakcjonujących doznań seksualnych, jednak to FRANK ośmielił ją do egzekwowania swoich pragnień, które dopiero mogła zrealizować z JEFFREY'EM i to JEFFREY spowodował jej spełnienie w sexie.

"Mnie o sielankowym zakończeniu przekonał drozd(?), wystarczy sobie przypomnieć sen o którym opowiadała Sandy w którym to ptaki przynosiły miłość i spokój."
==========================================

To była pliszka chyba, ale nie jest to w tym momencie istotne. Owszem, taki proroczy sen miała SANDY, ale to był jedynie JEJ sen, nie DOROTHY. Owsem, widzimy w ostatniej scenie tego ptaka z robalem w dziobie, ale mimo wszystko zachowanie DOROTHY, jej ostatni grymas strachu i zaniepokojenia burzy nieco te sielankę. Przypomina mi sie tutaj przesłuchanie majora BRIGGSA przez WINDOMA EARLA, w którym, na pytanie tego drugiego , "czego się najbardziej obawiasz?", BRIGGS odrzekł, ze MIŁOŚĆ moze nie być zbyt wystarczajaca. My wiemy, ze w domyśle BRIGGS myslał o skutecznym przeciwstawieniu się złu. LYNCH chyba tutaj, w BLUE VELVET takze pozostawił wolne pole do interpretacji. JA dostrzegam mimo wszystko pesymistyczne zakonczenei w tym filmie, ale oczywiscie optymistyczny wariant ma takze racje bytu.

prawdziwek

prawdziwek

prawdziwek

Poza tym, a co myślicie o takiej interpretacji:

Frank i mąż Dorothy to jedna i ta sama osoba. To całe porwanie, to taka bujda. Raczej metafora , że wzgląd na dziecko trzyma żonę przy mężu. Mężu, który kiedyś był może fajnym człowiekiem (ten porwany), a teraz jest nieudolnym, sfrustrowanym alkoholikiem, rozrabiaką (Frank). W seksie do niczego, nadrabia - brutalnymi zachowaniami wobec żony, zastraszaniem jej itd.

Natomiast to co widzimy i jest elementem fabuły, to obraz namalowany przez wyobraźnię młodego chłopaka, który widzi pewne rzeczy po raz pierwszy i je nie do końca rozumie.

El Pablo

Doggod napisał:

prawdziwek

prawdziwek

Wracając do interpretacji Frank=mąż Dorothy. Będę tu pewnie podejrzewany o jakieś obsesje na punkcie tematu tożsamości osobowej, bo skądinąd dopatrywałem się tożsamości Earle=Cooper. Tym nie mniej to pierwsze przypuszczenie wysnuwam zupełnie z innych względów niż to drugie.

Mniej interesuje mnie sam Frank, lecz raczej istota relacji Frank-Dorothy, która przypomina właśnie relację w tzw. rodzinach patologicznych. Relację między nieudolnym, starzejącym się mężem, a żoną w pełni rozkwitu. Do tego nie są potrzebne żadne porwania, czy związki z mafią, aby taka relacja się wytworzyła.

Po drugie, doskonale wyjaśnia to, oczywiście na płaszczyźnie symbolicznej, związki Franka z policjantami. Po prostu, dopóki nie wydarzy się coś szokującego i nadto widocznego, by to zignorować, jak biegnąca w środku nocy naga kobieta, dopóty nikt się nie interesuje sytuacją wewnątrz rodziny, a nawet utrzymywane są normalne międzysąsiedzkie kontakty towarzyskie.

Po trzecie, historie porwań i mafii itd. mają pewną znakomitą cechę - pozwalają uznać, że to, co dzieje się w sąsiedztwie, jest wynikiem jakiegoś dziwnego zbiegu okoliczności, niestworzonych sił, wyjątkowych zdarzeń. Takie przekonanie pozwala łatwiej wrócić do normalności ludziom, którzy się z czymś tak niepokojącym zetknęli. Na zasadzie: To straszne, co się stało w naszym sąsiedztwie, ale to przecież mafia była... Takie właśnie oswajanie traumatycznych zdarzeń przez dobudowywanie niesamowitych historii w tle.

Warto zwrócić uwagę jakich piosenek słucha Frank, na ich teksty: "Blue Velvet", "In dreams". One opowiadają o relacji między kobietą a mężczyzną, w której ta pierwsza jest poza zasięgiem tego drugiego. Mężczyzna płaczący po stracie kobiety i mający marzenie, że kiedyś będą razem... Motywem działań Franka jest poczucie, że stracił Dorothy, albo że nigdy tak na prawdę nie posiądzie Dorothy.