www.lynchland.eu

doggod

Przed paroma chwilami po raz trzeci z rzędu obejrzałem tę, chyba ostatnią póki co, etiudę filmową LYNCHA. Jakie ma znaczenie to dzieło na tle dotychczasowego dorobku tego reżysera? Jest dość wyjątkowe, ale oczywiście pozostaje nierozerwalnie połączone z ostatnimi fobiami Davida. Jedna z tych fobii w moim przekonaniu jest śmierć oraz fascynacja zachowania się człowieka (jego jaźni lub innych stanów świadomości) po utraceniu kontaktu z rzeczywistością. Ta utrata kontaktu z rzeczywistością jest wyeksponowana w postaci symboliki snu, onirycznego marzenia czy też surrealistycznych fantasmagorii.
Mamy zatem relację pewnej kobiety, która relacjonuje odbiorcy prawdopodobnie swój sen. Co ciekawe, nie widzimy tej kobiety. Tylko słyszymy. Mało tego, pojawiająca się druga postać w tym filmie (LYNCH we własnej osobie) wydaje się być suwerenną istotą tego snu. LYNch tutaj gra operatora tytułowej łodzi, chciałoby się powiedzieć wręcz, iż jest pewnego rodzaju przewoźnikiem. Czyżby odniesienie do mitologicznego Charona? Całkiem możliwe. Tym bardziej, że narratora wydaje się być pasażerką tej łodzi wbrew swojej woli. Kierowana jest nieznaną siłą. Jej zmęczenie oraz pojawiające się psychodeliczne obrazy przypominają nieco w pewnym momencie legendarną Odyseję kosmiczną głównego bohatera filmu KUBRICKA. W filmie dominuje kolor zielony (drzewa, woda i bryloczek przy kluczu do odpalania łodzi), czerwony (tytułowa łódź) oraz odcienie jasności oraz czerni. Bohaterka zmierza od nagłej jasnosci do bezkresnej ciemności, która kończy film przewrotnie ukazując blask księżyca...

Nowością w tym filmie jest to, że LYNCH wyszedł z pomieszczeń i zrobił wszystkie zdjęcia w plenerze, co jest chyba znaczącym novum w jego filmach. Ponadto, w samym scenariuszu, jak również ujęciach filmowych nie występuje az tyle symbolicznych rekwizytów czy też sformułowań. Cpo nie oznacza, że film jest tego pozbbawiony. Bardzo ważnym na przykład jest ujęcie białej liny zwiniętej w charakterystyczny sposób (z drugim końcem w środku, w kształcie tzw. ślimaka), wskazując ewidentnie na ikonografię buddyjskiej kultury i dalekowschodnie wyobrażenie mikrokosmosu.

Na uwagę również zasługuję ścieżka dźwiękowa. Zupełnie w moim stylu. Bardzo eksperymentalnie, minimalistycznie, industrialnie i mrocznie w jak najlepszym tego słowa znaczeniu. Szkoda, że LYNcH w swoich długometrażowych filmach obawia się częściej prezentować tego typu muzykę... Etiuda jak najbardziej godna obejrzenia. Polecam!

pjhmoon

pytanie: czy sa wsrod tych ostatnich etiudy, ktore warto odradzić?
Kto szuka eksperymentu w czystej postaci znajdzie go w etiudzie. I dobrze

doggod