www.lynchland.eu

prawdziwek

Upopowienie to chyba niestety los wszystkich gatunków ambitniejszej muzyki. Zjawisko to jest nieobce nawet muzyce klasycznej. Wspomnijmy, że w powszechnej świadomości do wybitnych klasyków zaliczają się tacy panowie jak Johann Strauss, czy Verdi, wiele też osób uważa, że kwintesencja tej muzyki to "przeboje" w stylu "Ave Maria" Schuberta. O "Carmina Burana" nie wspominając.

Co do klasyfikacji muzyki, uważam, że zdecydowana większość podziałów jest zupełnie chybiona. Wrzuca się do jednego wora rzeczy, które nie mają wiele wspólnego. Osobiście jestem zwolennikiem klasyfikowania po zbieżnościach i rozbieżnościach formalnych, założeniach twórców itp. Niestety muzykę często się dzieli ze względu na podobne brzmienie, instrumentarium itp - jak dla mnie cechy zupełnie drugorzędne. A już najgłupsze jest dla mnie klasyfikowanie po położeniu geograficznym - w dobie globalizacji kompletny bezsens. Szczerze nie mogę się nadziwić, że ktoś zalicza do jednego nurtu równocześnie Gentle Giant, Magmę a na dokładkę także Marillion - toż to czysty absurd. Podobnie, co ma wspólnego Death czy Cynic z Within Temptation, Nightwishem i innymi pseudometalowymi rubikami?

Wracając do ambientu, jestem kompletnym laikiem, ale mnie również wydaje się, że ten utwór JC spełnia raczej założenia muzyki pop, jest to jedynie nieco wydłużone i przetworzone. Przynajmniej, jeśli założyć, że utworem spełniającym założenia ambientu byłoby np. coś takiego:
http://www.youtube.com/watch?v=F9wqEQKTGJ4&feature=related

doggod

prawdziwek

Jak mówiłem, nie znam się na ambiencie, ale wyczuwam intuicyjnie różnicę między muzyką skleconą z odgłosów otoczenia i mającą za ich pomocą oddziaływać na słuchacza, od muzyki skleconej z brzmień klasycznych instrumentów, gdzie środkiem oddziałującym na odbiorcę jest melodyka. Nie mnie się wypowiadać, czy ten kawałek to wyżyny ambitnej formy ambientu, słyszę jednak wyraźną różnicę gatunkową w stosunku do JC.

Zgodzę się, że wśród zespołów neoprogowych wczesny Marillion, to prawdziwe wyżyny. Tym niemniej jest to muzyka jeszcze mocno osadzona w brzmieniu z lat 70' i przez to nieco wtórna względem gabrielowskiego Genesis i Pink Floyd z okresu "The Wall". Przynajmniej jak na moje ucho. Doceniam wkład Fisha, który wydaje mi się o wiele sprawniejszym wokalistą niż Waters czy Gabriel. Moja uwaga dotyczy raczej okresu po odejściu Fisha. To jest niesamowity fenomen. Grupa gra jakiś soft rock momentami wplata trochę "dłużyzn", dla niepoznaki, a prezentowana jest wszem i wobec jako naczelna i legendarna grupa progresywna. Co więcej,coraz częściej odnoszę wrażenie, że status grup progresywnych zyskuje się dziś w powszechnej świadomości przez brzmieniowe podobieństwo do Marillion i tych, co się nimi inspirowali.

Dziwi mnie też popularność "Misplaced Childhood". Wedle wielu słuchaczy - opus magnum wczesnego Marillion. Dla mnie ta płyta to skrzyżowanie nawet przyzwoitego popu: "Kaileight", czy "Lovender" z jakimś mało konkretnym przynudzaniem następującym po tych utworach. Nic godnego uwagi.

doggod

prawdziwek

Co do VDGG, to dość dziwne, biorąc pod uwagę, że dziś traktuje się Hamilla i spółkę jako jedną z najważniejszych grup z gatunku rocka progresywnego. Nie jestem znów jakimś znawcą twórczości VDGG, ale kilka albumów nieraz przesłuchałem i doprawdy, nie słyszę tu nic takiego, co mogłoby szczególnie razić słuchacza, przyzwyczajonego skądinąd do twórczości takich grup jak (wczesne) Genesis, czy King Crimson. Tłumaczenie, że promuje się tylko te drugie, bo ta pierwsza jest "nieradiowa" i może odstraszyć niewprawnych słuchaczy od rocka progresywnego wydaje mi się absurdalne. Pomijając już fakt, że tego rodzaju argumenty świadczą o arogancji danego prezentera. Poza tym nikt nie każe mu układać całych audycji z "trudnej" muzyki. Wystarczyłoby, aby jej nie pomijał. Puścił czasem coś nietypowego, wprowadzając słuchacza w dane zjawisko.

Co do trójkowej trójcy: Kaczkowski - Beksiński - Kosiński, to słuchając ich audycji odniosłem wrażenie, że oni w ogóle nie wykazują się jakąś szczególną wiedzą na temat muzyki, którą puszczają. Czasem coś powiedzą o swoich emocjach związanych z danym utworem, czasem o tym, jakie wrażenie zrobił na nich wykonawca, gdy z nim rozmawiali. Porównań, analiz i objaśnień co do specyficznie muzycznych treści, jakie niesie ze sobą dany utwór, jest jak na lekarstwo. Ponadto Panowie Ci mają czasem hopla na punkcie jakiegoś wykonawcy i namiętnie go promują zapominając często o innych równie dobrych, a czasem może i lepszych. Kaczkowski np. namiętnie promuje Tori Amos. Beksiński promował wszystko, co ponure. Do dziś nie jestem w stanie pojąć, co niby takiego ciekawego i wyjątkowego jest w twórczości zespołu Lacrimosa. Kosiński wykazuje dla mnie jakby czasem gust inżyniera Mamonia w odniesieniu do progresji. Generalnie dużo u niego bardzo zespołów, które prog-rock traktują jako źródło szablonów, a nie zaproszenie do muzycznych poszukiwań. Nie zmienia to faktu, że to właśnie ich audycje wprowadziły mnie w świat nazwijmy to "ambitniejszego" rocka.

doggod

W przypadku KACZKOWSKIEGO w latach 70. i 80 (a szczególnie 80.) było trochę inaczej, niż teraz. Jeśli chodzi o jego audycję MINI-MAX była zupełnie inna, niż teraz. Wtedy starał się ten chłopina nadać tym audycjom pewien autorski charakter - do prezentowanej muzyki zapodawał tłumaczone na język polski teksty (co kiedyś, znajomość angielskiego była w społeczeństwie naprawdę znikoma), albo klasykę polskiej poezji, której utwory były zbliżone do wymowy tekstów prezentowanych grup, albo nawet fragmenty dzieł filozoficznych. Całość była pewnym konceptem, nie to, co teraz... Ponadto, pamiętam, jak miał pewien cykl audycji, w których delikatnie prezentował zupełnie coś innego, niż to było wtedy na topie, jeśli chodzi o forsowaną klasykę rocka. Na przykład przedstawiał zespoły nowej fali z początku lat 80. Znalazł się w jego audycji nawet jeden industrialny utwór EINSTUERZENDE NEUBAUTEN!!! Całość była prezentowana zgodnie z alfabetem greckim, a każdej literze greckiej był przypisany jeden, zupełnie nowy i dziwny zespół. No tak, ale to była kropla w morzu i nie szło za tym nic, co by mogło utwierdzić słuchaczy w tym, ze nowa muzyka (lub ta nie zaliczana do klasyki rocka), stanowi bardzo wartościową alternatywę.

BEKSIŃSKI natomiast chciał trochę kontynuować to, co kiedyś KACZKOWSKI zaczął. Z tym, że pan Tomasz miał bardzo ograniczoną percepcję poznawczą. Skądinąd wiem, ze słuchacze wysyłali mu nawet pełno na kasetach nagrań, by się z nimi zapoznał i zapodał na antenie. Nawet podawanie na talerzu dostępu do pewnej wiedzy, nie spowodowało, by ś.p. BEKSIŃSKI wychylił czubek nosa spod sterty tej zgnilizny muzycznej, w której się bezsensownie zanurzał.

BEKSIŃSKIEMU jednak mogę oddać, że bardzo fajnie mówił o TWIN PEAKS. Poświęcał o tym serialowi sporo czasu na antenie i przedstawił wiele ciekawych oraz celnych interpretacji.

pjhmoon

wracamy do rzeczywistosci
http://www.youtube.com/watch?v=DEkQIwRTnfU
http://www.youtube.com/watch?v=ojRiMs3p_Ug
[link widoczny dla zalogowanych]

prawdziwek

Kiev Office...

1. Melorecytacja wbrew pozorom również wymaga pewnych umiejętności wokalnych. Tu wokal jest mocno nijaki, a fałszowanie na porządku dziennym. Razi też dziwna sceniczna nadekspresja wokalisty.
2. Muzyka zadziwiająco bogata, jeśli chodzi o środki stylistyczne, jak na post-punk. Byłoby może nawet nieźle, gdyby wywalić z utworów sztampowe, postpunkowe nawalanie w struny na jednym akordzie, a skupić więcej uwagi na pozostałych środkach.
3. Zastanawiam się, czy teksty niosą jakiś przekaz. Jeśli tak, to pozostanie on prawdopodobnie znany jedynie autorowi. Dla mnie brzmi to, jak celowy,dadaistyczny w wymowie bełkot. Problem w tym, że mamy początek XXI a nie XX wieku i taka "poezja" nie brzmi już nowatorsko, prędzej jak wyrywki z pamiętnika młodego zbuntowanego licealisty.
4. Recenzja, w której mowa o "piosenkowych killerach" to chyba jakiś żart, nieprawdaż?

prawdziwek

U mnie leci teraz Ephel Duath - "The Painter's Pallette". Płyta uważana za najlepszą w dorobku tego zespołu. Zespół zaliczany jako metal awangardowy. Ja nazwałbym to raczej eklektycznym jazz-metalem. Liczne zmiany klimatu, tempa, mocno przesterowane gitary, kontrapunkty, dysonanse a do tego saksofon. Muzyka przyjemna i wysmakowana, poza jedną rzeczą: wrzeszczący wokalista w stylu metalcore nieco razi. Na szczęście jego popisy stanowią znikomy ułamek materiału na płycie. Klimaty nieco w stylu projektów Pattona, poniekąd może również i King Crimson.

Więcej tu:
[link widoczny dla zalogowanych]

pjhmoon

prawdziwek

Ephel Duath wydał pięć płyt studyjnych, z czego trzecia z nich - wspomniana "The Painter's Pallette" spotkała się z pochlebnymi opiniami recenzentów. I ja mogę polecić ją zainteresowanym tego rodzaju brzmieniem. Ostatnia płyta "Through My Dog's Eyes" zjechana przez krytyków i chyba słusznie, bo, jeśli chodzi o moje wrażenie po kilku przesłuchaniach, nie porywa ani nic specjalnie nowego nie wnosi. Grupa odnotowana w Progarchives i Encyklopedii Metalu oraz w anglojęzycznej Wikipedii. Recenzje jej płyt można znaleźć na wielu portalach poświęconych muzyce metalowej. Zatem kapela znana w kręgu wielbicieli gatunku na całym świecie i prawdopodobnie niespecjalnie znana poza tym kręgiem. Wśród tych, którzy słyszeli, budzi skrajne opinie - od zachwytu po dezaprobatę.

[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]

Aha, Dillinger Escape Plan, do którego zespół jest porównywany, nie był oczywiście projektem Pattona, tylko zespołem, z którym współpracował. Moje skojarzenie zatem generalnie trafne, ale nie do końca dobrze sprecyzowane.

konetzke

Visiting Kids "Trilobites"
http://www.youtube.com/watch?v=AHZ7JBz4aEU

Ron Godwin - Murder She Said/Miss Marple Theme
http://www.youtube.com/watch?v=vsc84LmZ6QE

Au Revoir Simone "Sad Song"
http://www.youtube.com/watch?v=hqacSXje65Q

z pełnych płyt:
Will Ackermann "A Windham Hill Retrospective"
http://www.youtube.com/watch?v=Ci03IqiLfE4

pjhmoon

Zespol Tides from Nebula
http://www.youtube.com/watch?v=W5h4GqvuSWI
Takie postrockowe dlugie pejzaze. Ale przyjemnosc jest z tego. Wiec postanowilem zauwazyc. Zwłaszcza, ze koncert na wyciagniecie dloni.