www.lynchland.eu

pjhmoon

"Station to Station" by david bowie. Polecam kazdemu ten "pociagowy" okres bowiego 76-77. Tam jest to co warto odkryc i poznać. Berlin i Europa ktora wplynela na artyste najlepiej jak mogła wtedy. Jest w tym piosenkach zmiana. Jest tez przyszlosc Bowiego.

[link widoczny dla zalogowanych]

Wydana w roku 1976 płyta Station To Station, choć zawiera zaledwie 6 utworów i trwa niespełna 40 minut, uchodzi na jedną z najlepszych w całej dyskografii Davida Bowie.
Wraz z tym albumem przyszła zmiana wizerunku Bowiego. Z przedziwnego, biseksualnego przybysza z gwiazd Ziggy'ego Stardusta przeistoczył się w chłodnego, eleganckiego i urzekającego Thin White Duke. Na koncertach Bowie występował z przylizanymi do tyłu, pomarańczowymi włosami, ubrany w białą koszulę i czarną kamizelkę.
Magazyn Rolling Stone uznał Station To Station za najlepszy longplay Bowiego nagrany w latach 70. i jest w tym wiele prawdy. Artysta nagrał ten album w dwa miesiące. Legenda głosi, że pracę nad jednym z utworów zaczął o siódmej nad ranem jednego dnia, a skończył o dziewiątej rano dnia następnego. W tamtym czasie Bowie potrafił podobno nagrywać bez przerwy przez cztery dni, prawie bez żadnego wypoczynku. Był to zapewne skutek jego ówczesnej diety, na którą składała się kokaina w dużych ilościach. Jako najważniejsze inspiracje, które przyczyniły się do powstanie Station To Station, wymienia się właśnie jego narkotykowe "przygody", problemy życia osobistego i udział w filmie Człowiek, który spadł na Ziemię Nicolasa Roega. Rola Thomasa Jerome Newtone'a, przybysza z kosmosu, wyczerpała Bowiego fizycznie i psychicznie. Jak sam później wspominał, potrzebował dwóch miesięcy by zapomnieć, że "był" Newtonem. Nota bene okładkę płyty zdobi zdjęcie z filmu Roega.
Album otwiera ponad dziesięciominutowa kompozycja tytułowa. Station To Station zaczyna się od dźwięku pędzącego pociągu. Odgłosy lokomotywy przechodzą stopniowo w psychodeliczny riff, który grany jest bez przerwy przez ponad dwie minuty. Wówczas do akcji wkracza Bowie ze swoim wokalem. Tekst utworu traktuje o trzydniowej podróży z Nowego Jorku do Los Angeles. Jest tu również wzmianka o narkotykach - ówczesnym chlebie powszednim Bowiego. Mniej więcej w piątej minucie diametralnej zmianie ulega tempo piosenki - z leniwego i powolnego na energiczne i szybkie. Gdyby nie długość, chłód i raczej ponury tekst, kompozycja ta stałaby się zapewne dużym hitem. Osobiście uważam, że Station To Station to jedno z najlepszych nagrań w całej karierze Bowiego. Następny kawałek, utrzymany w klimacie disco - Golden Years - był jedynym przebojem z całego albumu, aczkolwiek przebojem dużym, szczególnie na rynku amerykańskim, który nie zawsze potrafił docenić Bowiego. Podobno Golden Years został napisany specjalnie dla samego Elvisa Presleya, chociaż tekst adekwatny jest do ówczesnej sytuacji Bowiego, dla którego rzeczywiście były to "Złote lata". Trzeci przystanek albumu, urokliwy Word On A Wing, to już coś zupełnie innego, a mianowicie natchniona ballada, w której Bowie zwraca się do samego Stwórcy. Artysta sugeruje, że schronienie i spokój ducha można odnaleźć w Bogu i modlitwie. Co ciekawe, David wyznał niedawno, że kompozycja ta była w pewnym sensie wołaniem o pomoc z jego strony, w czasach, gdy narkotyki o mało nie doprowadziły go do całkowitego zerwania kontaktów z ludźmi, a nawet do utraty życia. Po Word On A Wing mamy najmniej interesujący, moim zdaniem, punkt płyty - singlowy TVC 15, zainspirowany opowieścią Iggy'ego Popa o jego dziewczynie, którą pewnego dnia pożarł... telewizor. Tekst jest w gruncie rzeczy pozbawiony sensu, ale TVC 15 słucha się przyjemnie, głównie ze względu na lekką i chwytliwą muzykę. Przedostatnia piosenka na Station To Station to znakomity funkowy groove Stay, utrzymany w klimacie twórczości amerykańskiego kompozytora filmowego, Lalo Schifrina. Wyśmienite partie gitar Carlosa Alomara i Earla Slicka perfekcyjnie się ze sobą przeplatają, a wspomaga je dudniący bas George'a Murraya. Ostatnią, chyba najpiękniejszą "stacją" tego krążka jest urzekająca miłosna ballada Wild Is The Wind. Głos Bowiego nigdy wcześniej ani później nie był tak drżący, poruszający i tak przepełniony emocjami, jak tu. I chociaż jest to cover utworu z 1957 r., wykonanie Bowiego sprawia, że Wild Is The Wind doskonale pasuje do całości. Jednym słowem, wspaniałe zakończenie równie wspaniałej płyty, jaką niewątpliwie jest Station To Station.

Introverder

Prawdziwku, w dużej mierze uważam, że taki tok myślenia jako właściwy Smile

; ).

Postanowiłem przejrzeć nieco te zespoły, które zapodałeś. Na razie osłuchuję się z Arcturus i Peccatum..

Mam mieszane uczucia póki co przy ocecie muzyki tej zespołów ( mówiąc o Peccatum, to z jednej strony jakieś prymitywne momentami dudnienie, a z drugiej b. fajne liryczne, nastrojowe niemalże senne ballady (i to oba w jednym..), w dobrym tego słowa znaczeniu; Arcturus jest na pewno trochę inne i ciężko o bezpośrednie porównanie..), a tutaj zapodam, to co mi się najb. spodobało, z tego co przesłuchałem sobie jak do tej pory:

http://www.youtube.com/watch?v=aDJ1wFtoJZ4&NR=1&feature=fvwp – Peccatum – "Black Star" (o ile nie przekonuje mnie do końca ta kawalkada tłuczenia młotkiem o metal/dudnienie, to w całości (z wolniejszymi momentami) moim zdaniem brzmi sensownie i dobrze sie uzupełnia),

http://www.youtube.com/watch?v=E6gxudiH05c&NR=1 – Arcturus – "Nightmare Heaven" (doprawdy dziwne miraże tu widzę, ale przejścia mi się podobają i ogólne zróżnicowanie różnych elementów.., połączonych w zjadliwą (w tym wypadku) całość, choć ten wokal wydaje mi się pasować stylistyką do jakiegoś punk-popu tutaj (trochę w stylu Offspringa, bo "zalatuje" i jednym, i drugim..)

Z tego co przesłuchałem to "Ad Absurdum" też mogę polecić, wystarczająco pokręcone, żeby mogło się podobać Smile

; ), choć wolałbym "ostrzejsze" zakończenie i jeszcze więcej przejść i zmian tempa Smile

; ).

prawdziwek

Introverder

Oba kawałki b. fajne, przyznam, że ten drugi wyciszył mnie, chyba będę sobie musiał częściej go puszczać, b. przyjemny wokal, dobrze skorelowana melodia, chórek w tle.. Smile

; ), w sam raz do puszczania przed snem Smile

.

Od razu posłuchałem kolejnego nagrania tej wokalistki:

http://www.youtube.com/watch?v=Kd4_NcnPfto&feature=related - "Alice" Smile

.

prawdziwek

Cocteau Twins to niewątpliwie godna poznania grupa, jak dla mnie, jedno z największych objawień lat 80'. Cała płyta "Tresures" to wybitne dzieło, łączące niestandardowe brzmienia z dość dużą, jak na tego typu muzykę przystępnością.

Co ciekawe, w tamtym okresie między innymi takie rzeczy nazywano "rockiem alternatywnym". Dziś niestety ten termin stosuje się najczęściej do rzępolących mainstreamowych kapel (taki rzępolący pop), które "alternatywność" traktują jako usprawiedliwienie braku umiejętności muzyków i braku ciekawych pomysłów na utwory. Tak właśnie wyglądają rządy popkulturowego Matrixu...

doggod

prawdziwek

Warto pamiętać, że CT to nie tylko błoga muzyka w stylu tej zaprezentowanej, ale także nieco mroczny, gotycki album "Garlands" i wszystko to, co nastąpiło między jednym a drugim.

Jeśli chodzi o Dead Can Dance to cenię ten zespół, ale znam w zbyt małym stopniu, aby porównywać z innymi. Jest to zespół dość popularny wśród moich znajomych, trochę się go nasłuchałem, tyle że nie wiem, na ile to co słyszałem było reprezentatywne. U siebie mam tylko "Into the Labyrinth", którą dosyć lubię. Słyszałem kiedyś fragmenty chyba "Passage in Time", które nie zrobiły na mnie wówczas wielkiego wrażenia, ale to było dawno temu i gusta mi się od tego czasu nieco zmieniły.

Natomiast pewne zastrzeżenia budzi u mnie powszechne przekonanie o unikalności ich brzmienia, gdyż ich muzyka kojarzy mi się nieco z twórczością grup krautrockowych, zwłaszcza Popol Vuh z okresu ich fascynacji muzyką etniczną, z zastrzeżeniem, że DCD jest nieco bardziej mroczne i mniej w klimatach "new age", bardziej rozwinęli się w kierunku muzyki klasycznej i dawnej, co oczywiście wyróżnia ten zespół i jest dla mnie pewną zaletą.

doggod

Polecam ich płyty wczesne , szczególnie "Within The Realm Of A Dying Sun",
"Spleen And Ideal", "The Serpent's Egg, i świetny koncert "Toward the Within", który podsumowuje ich najlepszy okres.

pjhmoon

z najlepszego okresu dzialania tego zespolu
http://www.youtube.com/watch?v=mtoHPJhY38c
http://www.youtube.com/watch?v=10w_AUYacC8
http://www.youtube.com/watch?v=ju6ez1ue8Ok
http://www.youtube.com/watch?v=cX8mkZ9P7g0
I to znów mały przeglad Smile

prawdziwek

Ja polecę natomiast sympatyczny krautrockowy zespół ze Szwajcarii - Brainticket:

http://www.youtube.com/watch?v=uKtlC6Fysqc

Swego czasu ten właśnie utwór zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie. Jest typowo dla sceny krautrockowej - psychodelia i eksperyment.

Całkiem fajnym zjawiskiem wydaje mi się też japoński zeul. Np. taki Eskaton zniknął z mojego odtwarzacza równie szybko, jak się pojawił i biorąc pod uwagę, że obecnie gości tam o wiele lepsza Magma, prawdopodobnie nigdy już tam nie wróci, o tyle niektóre rzeczy firmowane przez taki Bondage Fruit wciąż mi się miło słucha:

http://www.youtube.com/watch?v=818h8ZykCkA&feature=related

Może jeszcze coś, co zawsze robiło na mnie bardzo pozytywne wrażenie - The Science Group:

http://www.youtube.com/watch?v=CgFISFNwk7s

Ciekawostka ze świata Matrixu - ktoś ostatnio stwierdził przy mnie, że Nine Inch Nails to "tuzy muzyki industrialnej"... A "Thrak" King Crimson, to muzyka, jakiej nikt wcześniej nie grał...

doggod

Introverder

A dziś coś od starych znajomych Smile

; ), u mnie dzisiaj jedna z nielicznych kapel metalowych, które uznaję za warte posłuchania Smile

; ):

[link widoczny dla zalogowanych] - S.O.A.D. – "U-Fig" (fajny klip z „RE4”), tak wiem, że niektórym się może nie spodobać Smile

; ), ale ja lubię tą arytmię i ładunek emocjonalny jaki z sobą niesie Smile

; ),

podobnie ja ta kompozycja Smile

; ):

[link widoczny dla zalogowanych] - S.O.A.D. – "Cigaro" (Live at BDO) Smile

.

I coś równie ostrego, dynamicznego, a jednocześnie melodyjnego, można więc powiedzieć, że taki sposób grania jest charakterystyczny dla tej grupy, jak i dwugłosy w trakcie jednego utworu, i basista wchodzący jako uzupełnienie chórku Smile

; ):

[link widoczny dla zalogowanych] - S.O.A.D. – "Prison Song" (Live - 2005), idealne kiedy w słoneczny dzień masz u siebie do pomalowania płot, a ilość sztachetek zniechęca Cię przed braniem pędzla do ręki zachęcając raczej do wąchania farby, hehe.. żartuję Smile

; ).

i może to jeszcze Smile

; ):

[link widoczny dla zalogowanych] - S.O.A.D. – "Toxicity" (Live – z manifestem, Big Day Out 2002), z końcówką w chórku ala "Goodbye Blue Sky" Floydów i manifestem, całkiem ciekawe aranżacje stosują członkowie zespołu do swoich występów na żywo trzeba to przyznać (przykładów można by mnożyć, jak choćby z tej samej imprezy również występ przy utworze "Psycho" - ponadminutowa solówka Malakiana Smile

; )), jak też improwizacje wokalne Serja zawsze mi przypadały do gustu Smile

; ), na żywo wypadają tak samo dobrze jak na albumach studyjnych, zwł. jak się obserwuje erę kiedy Tankian nosił krótkie włosy Smile

; ) i zawsze można było przypuszczać, że występ urozmaici coś nieplanowanego, improwizowanego, jak było potem to nie wiem.. z tego co wiem/widziałem z ery "Tankian zapuszcza loczki" Smile

; ), jakby gdzieś zaczęła uciekać ta ich energia, a obserwując Tankiana można było odnieść wrażenie, jakby chciał powiedzieć: "Boże, ile jeszcze razy mam to śpiewać, bo już mi się nie chce" Smile

; ).

P.S. I taka uwaga na marginesie Smile

- zabawne jak odbiór muzyki się zmienia, kiedyś, jeszcze nie tak dawno takie utwory grupy jak "chin n stu" wydawały mi się "ostre" Smile

; ).

prawdziwek

Introverder

prawdziwek

Ja nie uzależniam oceny płyty wyłącznie od tego ile razy wyląduje w odtwarzaczu. Rammstein lądował tam swego czasu równie często, jak Queen, a mimo to , uważam ten pierwszy za muzycznie kiepski, ocierający się o kicz pseudometalowy zespolik. Tyle że kiedyś miałem akurat nastrój na tego rodzaju muzykę. W zeszłym roku natomiast namiętnie katowałem się utworami węgierskiej Omegi. Choć ta muzyka ma bardzo ciekawe momenty i fajnie mi się jej słucha, mimo to w życiu nie postawiłbym jej wyżej, niż np. te krautrockowe perełki, które tu rekomendowałem, których nie słucham wcale tak często i które prędzej czy później mi się na pewno znudzą, bo ileż to razy człowieka mogą zaciekawić elektroniczne eksperymenty wczesnego Tangerine Dream, czy Ash Ra Tempel. Nawet gdy te płyty pójdą w kąt, i tak będę je zapewne uważał za kamienie milowe, rzeczy warte posłuchania. Nigdy nie stwierdzę, że wartościowe jest tylko to, na co akurat mam w danym momencie fazę.

Z resztą Metallica i Queen nie były nigdy moimi ulubionymi zespołami. Uważam, że ten pierwszy zespół nie nagrał ani jednej całkowicie dobrej płyty. Nawet ulubione Majster od Tapet, albo AJFA pozostawiają poczucie niedosytu. Dużo lepiej wchodzi mi wspomniany Death, którego trzy ostatnie płyty podobają mi się w całości. Queen to natomiast grupa złożona z wybitnie utalentowanych muzyków, którzy notorycznie, może poza pierwszymi płytami, rozmieniali swój talent na drobne. Przeżywałem kilka fascynacji poszczególnymi płytami tego zespołu, ale wszystkie były raczej chwilowe. Czegoś mi tu brakuje, co znajduję na płytach innych zespołów z tego okresu, np. u Floydów. Wizji artystycznej, pomysłu na siebie? Poza wybitnymi momentami "Death on two Legs", "Bohemian Rhapsody", "The Prophet Song" czy "In the Lap of the Gods", czy nawet "Innuendo", sporo na ich płytach zwyłego popu, bezwartościowego, prostego rocka albo rzeczy rodem z dobrego kabaretu... Ich płyty nawet te najlepsze, robią na mnie wrażenie podporządkowanych zabawianiu słuchacza, nie niosąc głębszych treści. Mam wrażenie, że tak zdolnych muzyków stać było na więcej.

U mnie obecnie w głośnikach brzmi krautrock, a konkretnie : Can i "Monster Movie". Muzyka niełatwa w odbiorze, ale wrażenia przyjemne.

Następna w kolejce Brainticket "Cottonwood Hill" (Płyta godna, by się nią zachwycić.!), Univers Zero "Uzed" oraz Dun "Eros".

Powiem jeszcze, że ta ostatnia płyta zawiera jak dla mnie absolutnie porywający materiał, zmienny w klimatach, "ładny", a równocześnie zupełnie odstający od popowych trendów, charakterysycznych dla momentu, w którym została wydana (1981). Długo czekałem, aby móc ją usłyszeć w całości i jestem teraz w siódmym niebie...