www.lynchland.eu

Introverder

Prawdziwek napisał:

Introverder

Prawdziwek napisał:

prawdziwek

Wybacz Introverder, ale jakoś nie za bardzo rozumiem Twojego ostatniego postu.

Wklejasz fragment, w którym wygłaszam pewne spostrzeżenia dotyczące relacji Cooper - Annie na podstawie konkretnych scen i konkretnych słów, które padają w dialogach w filmie. (Czy mam jeszcze podać numery odcinków i minuty, w których padają?) I piszesz akurat pod nim, że to są nadinterpretacje, po czym zaczynasz mówić o dawno zarzuconej przeze mnie teorii Cooper=Earle. A zatem pytam: do czego tak właściwie mam odnieść Twój zarzut?

Jeszcze raz mówię: Windom symbolizuje dla mnie w obecnej interpretacji wszelkie możliwe problemy Coopera. Można podstawiać zamiast niego różne domysły na temat tego, co w danym momencie stanowi dla Dale'a przeciwność. W ostateczności Windom przybiera formę tego, który ma zagrozić jego miłości. Sceny porwania traktuję jako nierealne - również przepychanka słowna między Annie a Earlem to tylko wymysł Coopera, który stara się usprawiedliwić Annie (przypomnij sobie dla analogii jak Fred/Pete usprawiedliwia postępowanie Rene/Alice w LH - scena ze striptizem wykonanym pod lufą pistoletu). Taka myśl jest zresztą zgodna z ogólnym wyobrażeniem Coopera o tym, że Annie została porwana. O tym, że sprawy się mają nieco inaczej Cooper uświadamia sobie (i to chyba wciąż nie do końca) w czasie wizyty w chatach.

Ja dostrzegam natomiast zasadniczą słabość Twojej koncepcji "Annie jako wyobrażenie Coopera" - BRAK MOTYWU. Nie bardzo wiadomo co niby miałoby spowodować, że Cooper roi sobie różne rzeczy akurat w tym właśnie momencie. Nie wiadomo co niby miałoby go popchnąć do złożenia wizyty w chatach. Jeżeli pragniesz stworzyć interpretację psychologiczną, to wyjaśnienie zachowania w kategoriach motywów musi pełnić w nim centralną rolę. Jakieś realne zdarzenie musi stanowić bodziec wywołujący odpowiednią reakcję - a jeśli nie jest to realnie istniejąca kobieta, to ja się pytam co?

Ja nie potrafię jasno określić, co się stało w "realnym" świecie. (Nie wiem też, czy sam autor byłby w stanie to powiedzieć.) Ale dla interpretacji psychologicznej to nie ma aż tak wielkiego znaczenia - liczy się to, że mogę podać prawdopodobne motywy Coopera i odpowiedzieć na niektóre pytania dotyczące tego, dlaczego pewne wydarzenia (których realnych odpowiedników nie jestem w stanie jednoznacznie określić) Dale przedstawia sobie właśnie w taki a nie inny sposób. Dopuszczam nawet możliwość, że Annie w ogóle nie odchodzi od Coopera, ale ten po prostu widzi jakieś urojone zagrożenia dla swojej miłości. Nie jest to aż tak istotne - bo treść filmu akurat w tym momencie dotyczy tego, co się dzieje w jego głowie, a nie tego, co się dzieje w świecie zewnętrznym.

Co konkretnie widzimy na ekranie? To, że Cooper boi się utraty Annie, że nakłada mu się na Annie obraz Caroline, że deklaruje, iż odda za nią duszę swojemu najgorszemu (wyimaginowanemu zapewne) wrogowi. Widzimy także, że ów wróg tej duszy nie otrzymuje, zostaje usunięty przez BOBa, który to właśnie zamiast Windoma zdaje się kraść Dale'owi duszę. Mnie to idealnie pasuje do portretu psychologicznego osoby szaleńczo zakochanej. Sama miłość wydaje się czymś dobrym, dlatego właśnie widz skłonny jest wierzyć w szlachetność intencji Dale'a, gdy zmierza do chat, a nawet w momencie, gdy deklaruje, że odda za Annie duszę. Ale to co się dzieje później - scena z doppelgangerem i z lustrem wprowadzają dysonans. Mamy poczucie, że coś tu nie gra, że tak być nie mogło. To skłania mnie do reinterpretacji zdarzeń: stan zakochania ma przecież również i negatywne strony - może w ekstremalnych sytuacjach wywołać zazdrość, strach, agresję itp. Zatem domniemuję, że Cooper musiał okazać przynajmniej jedną z tych cech, a prawdopodobnie wszystkie na raz.

Jaki był realny przebieg zdarzeń? Oczywiście lepiej wiedzieć niż nie wiedzieć, ale, jak już wspomniałem, dla psychologicznej interpretacji najważniejsze są motywy, uczucia, czy też popędy, które kierują bohaterem. A te zostały określone i to uważam za największy sukces mojej interpretacji.

prawdziwek

Postać Windoma Earla nasuwa mi nieodparte skojarzenie z matką Luli z "Dzikości serca". (Te filmy powstawały przecież w tym samym czasie!!!) Ona też jest zbyt potworna na to, aby jej wszelkie działania i zachowania traktować jako realne. Zdaje się też źródłem wszystkich nieszczęść bohaterów, ale jak się temu bliżej przyjrzeć - to wszystko nie trzyma się kupy. Korzystanie z usług mafii, jakiś perfidny i wymyślny zarazem spisek mający na celu wsadzenie Sailora znów do więzienia - to przecież jakaś farsa! W jednej z ostatnich scen widzimy natomiast zamiast demonicznej czarownicy zrozpaczoną alkoholiczkę.

Mam wrażenie, że pod koniec serial Twin Peaks zmierza w podobnym kierunku. Fabuła przestaje mieć sens na jakiejkolwiek płaszczyźnie (także i symbolicznej) i dlatego należy domniemywać, że przedstawia czyjeś fałszywe wyobrażenia. Z resztą autorzy sami jakby lojalnie sugerują, że teraz gra będzie się toczyć w nieco innych wymiarach niż do tej pory!

Postrzegam więc serial Twin Peaks w sposób ewolucyjny. Pierwsze odcinki i pilot zdają się być kontynuacją pewnych myśli z "Blue Velvet" - które dotyczą najogólniej rzecz mówiąc różnych aspektów życia w małych miasteczkach. Cooper jako "obcy" odkrywa przed nami różne tajemnice. W środku serial zaczyna żyć jakby własnym życiem, by pod koniec skupić się na postaci Coopera i zbliżyć się w środkach właśnie do "Dzikości serca".

Introverder

Prawdziwek napisał:

Introverder

Prawdziwek napisał:

Introverder

Prawdziwek napisał:

prawdziwek

Wiesz co Introverder - interpretacje, których dokonujemy w tej chwili z założenia wykraczają poza to, co można zobaczyć w filmie. Obie są swego rodzaju "teoriami błędu" tzn. traktujemy pewne elementy fabuły jako czyjeś w dużym stopniu fałszywe wyobrażenia na temat tego, co się dzieje dookoła. A zatem zarzut nadinterpretacji jest w tym miejscu trochę dziwny - jeśli godzimy się na "teorię błędu" to siłą rzeczy musimy coś dopowiedzieć. Ja naprawdę bardzo się staram, aby znaleźć pewne odniesienia dla tych dopowiedzeń w samym filmie.

W moim przekonaniu pytanie o dowód na zdradę Annie jest chybione. Dlatego, że z fabuły, która przypomnijmy wedle obu naszych interpretacji jest projekcją wyobrażeń Coopera, wynika, że Dale nie bardzo dopuszcza do siebie nawet taką myśl. Nie widzimy zdrady Annie, bo i sam Cooper tego nie widzi. On wydaje się przynajmniej do pewnego momentu szczerze przekonany o porwaniu i nam widzom też się taką bajeczkę wmawia. Mówiąc krótko: Jeżeli to wszystko, co widzimy, jest tylko wyobrażeniem, to trudno szukać tu twardych dowodów na cokolwiek.

Moja preferencja dla mojej własnej interpretacji bierze się poniekąd z mojego bardziej ogólnego poglądu na filmografię Lyncha. Otóż w zdecydowanej większości filmów widać wyraźnie, że lawina zdarzeń zapoczątkowana jest przez jakieś uczucie do konkretnej osoby (miłość, pożądanie, zazdrość itp.). Wygląda na to, że Lyncha uparcie drąży te tematy w prawie wszystkich swoich dziełach. Stąd przez analogię wnioskuję, że w TP jest zapewne podobnie.

Widzę również drugi motyw pojawiający się, co prawda tylko w kilku filmach - kreowanie fałszywego wizerunku osoby, do której dana jednostka żywi owe uczucia, popędy etc. (vide: LH i MD). Przyjmuję zatem obecnie następujący punkt widzenia: Annie odpowiada jakaś postać w rzeczywistości, dokładnie na tej samej zasadzie jak Rene czy Camila są rzeczywistymi osobami. To znaczy one wszystkie istnieją, ale tak naprawdę wiemy o nich na tyle mało, że nie sposób na tej podstawie dokonać charakterystyki tych postaci. Wiemy tylko to, jak te osoby postrzega w danym momencie bohater/bohaterka i możemy się domyślać, że wyobrażenia te są w dużej mierze przesadzone.

Proponuję do tego wszystkiego podejść życiowo - z reguły nasze wyobrażenia nawet te niewłaściwe dotyczą jakiś realnych obiektów i są fałszywe tylko po części. Dlatego widzę to tak: fakt - Annie istnieje, ale już nieprawda, że jest dokładnym odbiciem Dale'a. (Tu mamy do czynienia z powszecnie znanym mechanizmem projekcji własnych pragnień na drugą osobę). Fakt, że Dale traci Annie, ale już porwanie jest urojone. (Tu widzimy również typowe zjawisko - zwalanie własnych niepowodzeń na jakieś czynniki obiektywne) Scena oporu Annie przed Windomem to próba jej usprawiedliwienia. (Cooper nie jest w stanie pojąć tego, aby taka osoba jak Annie mogła chcieć odejść, a zatem wyobraża sobie, że została do tego zmuszona - to też jest mechanizm powszechnie znany.) Nałożenie się tych wszystkich mechanizmów na raz powoduje wytworzenie się takiego "Lynchowskiego" świata wewnętrznego - obfitującego w niespójności a momentami wręcz groteskowego.

Introverder

Po pierwsze: osobiście - jesteś b. mądrą osobą Prawdziwku i teraz dostrzegam, że ta mądrość nie jest na pokaz. Przyznam, że początkowo zastanawiałem się (oczywiście nie powątpiewając w Twoje zdolności intelektualne) na ile wiesz - "szpanujesz".

Teraz kiedy czytam Cię od dawna mogę powiedzieć, że lubię Cię, a przynajmniej za to, że piszesz co myślisz, ale nie ma w tym elementu przechwalania się. Wybacz, ale na samym początku, kiedy się pojawiłeś nie byłem tego pewny. Ale myślę, że to zrozumiałe - w końcu mówi się, że nieraz i życia nie starczy, żeby kogoś poznać. W ogóle życie kreuje różne dziwne sytuacje i mogę to odnieść do syt. damsko-męskich: przykładowo mąż zostawia żonę po 25 latach małżeństwa "tak po prostu", nawet bez pozostawienia żadnej informacji, umywa ręce, a niby nic na to nie wskazywało. Wg mnie jest to dowód, że ludzie niekiedy żyjąc nawet na co dzień ze sobą, w ogóle się nie znają i nie mają pojęcia o tym, co "siedzi" w głowie drugiej osoby. I to nie jest urojony przykład, wystarczy, że powiem, że jest to osoba, z którą miałem styczność... Oczywiście druga strona może powiedzieć odwrotnie (jej zdania nie znam, ale fakt pozostaje faktem), a 25 lat zapodałem przykładowo - nie ma to tak naprawdę znaczenia, ma podkreślać jedynie, że to b. dłuugo..

Jesteś dla mnie swego rodzaju drogowskazem (siłą rzeczy) po świecie Lyncha i za to Ci jestem wdzięczny.

A teraz już "na temat" (nie lubię długo "słodzić" Razz

- wyrównuję to sobie sporymi ilościami gorzkiej czekolady, aby zachować równowagę Wink

):

widzę, że sprawa "trzymania pod kluczem" Leo przez Windoma Earle'a nie należy traktować w ogóle na zasadzie czegoś, co w ogóle miało miejsce. To samo w tym momencie można powiedzieć o wielu innych rzeczach - seria morderstw dokonana przez Windoma Earle'a w takim razie czyją jest sprawką Question

Jeśli Windoma Earle'a nie ma, to przez kogo Question

Przecież Cooper im tego nie zrobił.. Jakiś inny szaleniec Question

Przyznam, że widzę tu SAME niejasności. Albo z kim Cooper grał w "specjalną" odmianę szachów Question

Bo to trzeba jakoś wyjaśnić, żeby wszystko miało ręce i nogi. Chyba, że założymy, iż od początku główny "nacisk" w znaczeniu na fabułę mają stany Coopera, a reszta jest "przygrywką" - czymś co mogło, ale nie musiało się zdarzyć..

Teraz coś innego:

- jeśli Cooper podkreśla, że jego mentorem od kiedy pamięta był Windom Earle, znaczy to, że Windom Earle istniał, z tym, że potem Cooper wszystko zwalił "na niego". Caroline mogła być rzeczywiście świadkiem, którego mieli ochraniać, a że Cooper i Earle się zakochali w niej równocześnie, a ta wybrała Windoma - ten (Dale) ją zabił. A od wtedy po prostu tak jak już mówiłeś Earle istniał jedynie jako "goniące Coopera" wyrzuty sumienia. Oczywiście jest to kolejna modyfikacja/wariacja dotychczasowych teorii (na dodatek nie tłumacząca aspektu, skąd się wzięła obrączka na reku Coopera), ale podaję ją jako coś nowego.. Pozwól jednak, że ten aspekt na razie pozostawię, bo głowa mi już "pęka" od "maglowania" tego wątku.. Albo Cooper ożeniony był z kimś innym jeszcze - to wyjaśnia ten pierścionek (np. z niejaką Judy Razz

), a potem po prostu dostał zadanie koronnego świadka, którym była Caroline - a że jego partnerem był Windom obaj je dostali. Cooper zwariował - a raczej upozorował szaleństwo, żeby jakoś "wygrzebać się" z wielkiej traumy i życiowego rozczarowania, ale nie wyleczył się w pełni (albo nie chciał się w pełni wyleczyć), więc "powołał"/"odrodził" na nowo osobę Windoma Earle'a, której fikcyjne istnienie poznał w scenie odbierania mu duszy/życia (jedność czasu z rzeczywistością - zabójstwo kochanka) przez BOB-a, czyli przez "Złego Dale'a"/doppelgangera, którego pojawienie się miało symbolizować, że BOB i Zły Cooper to jedna i ta sama osoba.

Pozwól teraz, że na podstawie tego, co wiadomo na podstawie wydarzeń z Chat, odtworzę scenę, która rozegrała się między Annie a Cooperem, w jednym z pokoi hotelowych (i nie był to bynajmniej pokój Coopera). Annie wygrywa wybory miss i jedzie ze swoim kochankiem do "Great Northern" w wiadomym celu. Cooper stoi jak "osowiały" i nie wie przez b. długi czas, co się dzieje. W końcu szybko rusza "w pościg" za nią, śledząc ją i jej kochanka. Widzi (zza rogu obserwując jeden z korytarzy hotelowych) jak Annie i jej kochanek wchodzą do jednego z pokoi. Czeka pewną chwilę - równolegle na ekranie widzimy scenę, która to opisuje - Cooper pijący kawę. Tutaj skorzystam z Twojej interpretacji Prawdziwku: próbuje zachować spokój, ale mu się nie udaje. Po chwili nie wie, co ma myśleć. Ten Karzełek zacierający ręce i odprowiający swoje "kuglarskie" sztuczki jest niczym innym a "wewnętrznym głosem Coopera", który się z niego nabija. Przez długi czas Cooper zachowuje spokój, ale wszystkie sceny jakie następują potem sprawiają, że Cooper traci spokój i przed oczami widzi najważniejsze postaci ze swojego życia - Caroline (nie bez powodu z przymglonymi oczami i wg mnie nie chodzi tu o przynależność do tej czy do tamtej "Chatki"), którą postrzega jako Annie... Jest to niewątpliwie moment, w którym chce uspokoić myśli, ale nie udaje mu się oszukać prawdę, która stopniowo do niego dochodzi. Nie pamiętam już dokładnie kolejności, w jakiej to się dzieje, ale założę się, że potem następują sceny z Cooperem, który krwawi. Tą jego ranę postrzegam bardziej jako "zranione serce". W końcu wchodzi do pokoju i widzi tam Annie oraz kochanka "gruchających jak 2 gołąbki" - odpowiada temu scena, w której Cooper widzi twarz kochanka (wyimaginowanego lub nie) i padają słynne słowa: "I will", które mają znaczyć tyle, że "dla miłości" zabije jego, a potem ją (może scena, w której Annie i Cooper leżą razem w kałuży krwi i z plamami krwi na sobie jest jakby potwierdzeniem tego, iż historia znowu sie powtórzyła, zupełnie tak jakby umysł Coopera mówił mu co ma robić, a on nie miał na to zupełnie wpływu), mógł więc zabić niejako "nieświadomie"/'w afekcie", ale przeczy temu wyrachowanie Coopera zaraz po przebudzeniu się - dobrze wiedział, co chciał zrobić - a tłumaczy ten fakt słynna "ucieczka" "Dobrego Coopera" przed "Złym".

Prawdziwek napisał:

Introverder

Aha, teraz jeden krótki/"przerywnikowy" post:

słowa BOB-a/Lelanda:

"Mam słabość do noży, zupełnie jak Ty w Pittsburghu, co nie Coop" (coś takiego wypowiada L. do Coopera) - dowód na to, że to jednak "Cooper=Windom Earle" i że to Dale był "sprawcą" tego najścia, zaś teorii o "nich" z zewnątrz (sprzedawanie bajeczki o najściu "tajemniczych sprawców", w którą uwierzyli i policjanci, i (co można się było spodziewać) lokalni stróże prawa z TP)) jest niczym innym jak wersją zdarzeń Dale'a - tak naprawdę to on wtargnął i upozorował to wszystko, zwalając winę na Windoma. Co myślisz o tym? Tłumaczenie, że był mniej czujny, bo był zakochany brzmi co najmniej naiwnie (ale jak wiedział, że mówi to osobom "niezbyt bystrym" - przykład - szeryf Truman, to Ci mu "uwierzą na słowo").

Pozwól, że w tym miejscu zatrzymam się dłużej, bo pragnę sięgnąć po "pierwotny scenariusz" i szczególnie mam tu na myśli "odpatrzenie" na nowo sceny między Caroline a Cooperem w Chacie oraz scenę przesłuchiwania "Earle'a" przez policjanta. Mam nadzieję, że one potwierdzą mój tok rozumowania.

Introverder

Pamiętasz Prawdziwku, jak dokonywałem "odtworzenia" tego co tak naprawdę działo się w czasie, kiedy Cooper znajdował się w Chatach Question

Otóż znalazłem coś w pierwotnym scenariuszu, co Cię zaciekawi, a co praktycznie pokrywa się z moją wizją - "równoległych/"prawdziwych" wydarzeń Cool

. Przysięgam, że tego nie czytałem wcześniej, ale zdaje się, że ta scena miała się pojawić w odcinku, ale Lynch z jakiegoś względu z niej zrezygnował - uznał, ją za mało ważną albo... zdradzającą za wiele z elementów fabuły i tego co działo się w obu Chatach - to jest scena, którą jakby dodał do całości "obdarłaby końcówkę" z aury tajemniczości i niedopowiedzenia. Tylko spójrz Exclamation

:

Qbin2001

BOB/Leland mówi:

"Mam słabość do noży. Zupełnie jak to, co ci się przydarzyło| w Pittsburghu! Pamiętasz, Cooper?"

Nawiązuje tym do wydarzeń opisanych w Autobiografii Coopera:
Windom zaatakował nożem. Stąd wiedział w późniejszym odcinku jak zginął pierwszy "pionek".

Trochę ta twoja teoria się sypie - przynajmniej w tym punkcie.

Introverder

Tylko zastanawiam się czy można bezpośrednio odnosić historii opisanych w biografii Coopera do wydarzeń z filmu, mówiąc krótko czy można je uznawać za w pełni kombatybilne, a jeśli nawet to traktowanie jednego i drugiego osobno chyba też jest możliwe.

Ponieważ nie czytałem biografii, znam tylko wydarzenia zawarte w filmie oraz serialu - i trzeba to powiedzieć jasno, że nawet film i serial się nieco różnią..

Oczywiście jeśli biografia Coopera została napisana przed serialem i jeśli na nich oparte są wydarzenia z filmu, to pewnie masz rację, ale jeśli już po (jako czyjeś tłumaczenie, a więc siłą rzeczy własna interpretacja) to równie dobrze ja mogę zaprezentować własną - zgodną z duchem,wydarzeniami z serialu.

Wydaje mi się, że można rozpatrywać SERIAL, "PAMIĘTNIK LAURY PALMER" również jako oddzielne całości. I że wszystko inne, a łączące się w jakiś sposób z serialem jest w jakiejś mierze INTERPRETACJĄ do serialu.