www.lynchland.eu

raikoh81 · Gość

Laura u harolda. Mówi "BOB is real" czyli bob istnieje,oddaje Haroldowi pamietnik i wychodzi mówiac ze nie wie kiedy wróci byc moze nigdy!!!!

Introverder

Wiele innych "przejawów jego obecności" w filmie również o tym świadczy, wystarczy podać choćby scenę "morderstwa" na Josie lub chociażby sceny, kiedy BOB występuje sam, jako demon. Pisałem już o tym.

Gość

"Bob is Bob, eager for fun. He wears a smile. Everybody run!"

I to wystarczy za odpowiedź. Smile

prawdziwek · Gość

Jak już wspomniałem, ja wcale Freuda nie lubię, co więcej, jego działalność uważam za pseudonaukę. Podobnie nie twierdzę, że Lynch kopiuje w swoim filmie idee Freuda. Porównanie do Id i Superego służyło przede wszyskim wskazaniu na stosunek postaci takich jak Leland do Boba i Mike'a. Ci drudzy, tak jak wyróżnione przez Freuda struktury psychiczne nie są JEDNOSTKAMI - są OBIEKTYWNYMI SIŁAMI działającymi wewnątrz ludzkiego umysłu i mają charakter OGÓLNOLUDZKI. (Dlatego nie można ich złapać ani zabić)

Nie rozumiem na jakiej zasadzie zdanie "Bob is real" ma przeczyć mojej interpretacji. Czy istniejące w nas silne, nieakceptowane przez nas samych popędy nie są realne? Czy jeśli nagle zaczynamy działać w zupełnie niestandardowy i niezrozumiały dla samych siebie sposób, czy wówczas powiedzenie: "To uczyniła za mnie chyba jakaś inna osoba", nie wydaje się naturalne? Na tej zasadzie nadanie tej sile osobowego statusu nie jest niczym niezwykłym. Nazwanie tej siły "demonem" jest zatem w pewnym sensie uprawnione. Nie dziwią również słowa o "rzeczywistej obecności". Na jakiej zasadzie uznajecie, że psychika jest "mniej rzeczywista" niż tzw. "świat materialny"?

Natomiast przeciwstawiam się z całą stanowczością wszelkim mitologicznym interpretacjom, według których Bob to miałby być niczym "diabeł Boruta", błąkający się gdzieś po lesie Ghostwood i atakującym biedne zbłąkane owieczki, by ukraść im duszę. Odwołanie się do mitologii uważam jedynie za sugestywny środek artystyczny. Lynch nie tworzy mitów, lecz odwołuje się do nich po to, by powiedzieć coś o tym, co się dzieje we wnętrzu człowieka. Zabieg uzewnętrzniania, czy też materializowania tego, co się dzieje w ludzkich głowach widoczny jest w całej jego twórczości zaczynając od "Eraserhead" a na genialnym "Mulholland Drive" kończąc. Uważam zatem, że Ci co poprzestają na mitologicznych interpretacjach wiele tracą. Dobrowolnie rezygnują z interesującej wycieczki w rzeczywistość pełną fundamentalnych metafizycznych pytań dotyczących istoty człowieka, tożsamości działającego, możliwości "utraty" lub "odzyskania" siebie samego. Ale jeśli ktoś woli widzieć w tym jedynie bajanie o gusłach, aniołkach i diabełkach, mitologicznych stworach itp. - to cóż, kwestia indywidualnego gustu. Niektórzy wolą schodzić w głębiny, innym wystarczają mielizny.

Odnośnie Josie - to zaprawdę jeden z najwspanialszych wątków w TP. Osoba, która nigdy nie jest sobą. W jej wypadku kategoria "tożsamości osobowej" w ogóle chyba nie znajduje zastosowania. Działa pod wpływem impulsu (najczęściej ze strachu), stara się też być dokładnie taka, jaką ją chcą widzieć inni. Osobiście uważam pomysł z "porwaniem" ją przez Boba za (nie jedyny zresztą w tym filmie) wypadek przy pracy. Ale oczywiście, jeśli ktoś mi przedstawi ciekawą interpretację, gotów jestem powyższe odszczekać.

Introverder

Co rozumiesz pod pojęciem, że to "wypadek przy pracy". Zdradź co masz na myśli?

prawdziwek · Gość

"Wypadek przy pracy" - symbol, scena, która stanowi pewien nie zauważony pierwotnie bądź zlekceważony przez autora dzieła dysonans. Inaczej mówiąc, nie do końca pasuje do reszty.

W tym konkretnym przypadku problem polega na tym, że Lynch nie jest do końca konsekwentny w przedstawianiu Boba. Mówi o nim, że "lubi się bawić", pokazuje go jako człowieka-zwierzę (włosy, ubranie, wyraz twarzy, zachowanie). Z drugiej twierdzi, że Bob żywi się strachem. I to jest oczywiście zupełnie w porządku. Nie ma nic niestosownego w tym, aby taka istota żywiła się strachem.

W tym akurat momencie autor dokonuje dziwnego nieuprawnionego przejścia. Już sam fakt, że Josie się boi, wystarczy, żeby dostała się w ręce Boba. Ale co u licha igraszki Boba, czy też jego zwierzęcość, mogą mieć wspólnego z naszą niezdecydowaną, strachliwą Josie? Wygląda tak, jakby autor zmienił koncepcję w trakcie filmu.

Jedyna ratująca całość interpretacja jest taka, że Bob był odpowiedzialny za te impulsy w Josie, które pchały ją do popełniania kolejnych zbrodni. Ale to nie zostało nigdzie wcześniej pokazane, mimo iż akcja filmu toczyła się już od dawna.

Introverder

Ja w ogóle "nie łapię" tej sceny. Np. to że została "zamknięta" w gałce od szuflady.
Jak dla mnie to w ogóle abstrakcja, że BOB ją zabił - nie posiadając ciała, nie mógł tego zrobić. Myślę, że na krótko przed jej śmiercią przejął kontrolę nad jej ciałem - być może pod jego wpływem zabiła Eckhardta, ale to b. krucha teza.

Bojąc się go, ew. bez zastanowienia dała mu duszę, stąd różnica w wadze ciała denatki oraz samej Josie. Dziwne, że BOB zainteresował się nią dopiero teraz - przecież to "królowa strachu"/"mistrzyni" Laughing

.

Tak czy siak jest to jeden z dowodów istnienia BOB-a, jako indywidualnego bytu.

Introverder

Wiesz jednym z fundamentów istnienia "BOB-a" jako samodzielnej istoty jest dla mnie autentyczna niewiedza Lelanda na temat swojego postępowania, kiedy BOB jest w nim. Ba, on sam pomagał w śledztwie jego "namierzyć". BOB nim kieruje, a Leland jest marionetką w jego rekach. Z "FWWM" wiemy, że BOB zagroził Laurze, że ją zabije, jeśli ta nie wpuści go do swojego wnętrza. Wiadomo, że coś takiego jak "id" nie może przechodzić z osoby na osobę, bo każdy z nas, to już (jak sam pisałeś) ma w sobie. Poza tym "id" można się oprzeć, jakby się nie dało, to ile zbrodni można by wytłumaczyć w ten sposób: "To nie ja, to moje id - nie mogłem nic zrobić". Każdy by się tak tłumaczył i robił jednocześnie co chciał.

Oczywiście wiem, że można to tłumaczyć tym, że BOB jest to "id", które wyrwało się Lelandowi spod kontroli i teraz robi, to co chce, ale jest to dla mnie wersja naciągana. Poza tym w scenie "napadu Mike'a" krzyczy on co prawda do Lelanda: "Nić zostanie zerwana panie Palmer", ale tak naprawdę słowa te adresuje do BOB-a. Zapach oleju świadczy o tym, że BOB jest w Lelandzie, Mike jako także osoba z "innego miejsca", wie o dokładnej alokacji BOB-a, bo te postacie dokładnie wiedzą, gdzie ich "współbratymcy" się znajdują.

Ponieważ mam mocne argumenty, mój "pogląd" się zawsze obroni. Podobnie jak Twój Smile

(przyjazny uśmiech).

pradziwek · Gość

Mam akurat dość proste wyjaśnienie tej zagadki. Zastanówmy się, kiedy mamy do czynienia z sytuacją występowania wielu osób w jednym ciele. Nie wystarczy do tego posiadanie przez danego człowieka różnych sprzecznych pragnień. To się przecież zdarza całkowicie normalnym ludziom w standardowych sytuacjach.

O byciu tą a nie inną osobą decyduje dostęp do informacji prywatnych. Ja i Ty nie jesteśmy tą samą osobą właśnie dlatego, że mnie nie są dane Twoje prywatne doświadczenia, pragnienia, czy wspomnienia w sposób bezpośredni i vice versa. Mógłbyś mi opowiedzieć swoje doświadczenia, ale to nie to samo. Ja nie mogę ich mieć.

Tak jak wspominałem uznaję, że Leland jest w takim stanie, że w jego ciele mieszka wiele osób. Jest tam miejsce i dla czułego ojca, i dla Boba, i dla Mike'a a może jeszcze nawet dla paru innych. One nie kontaktują się ze sobą w normalny "wewnętrzny" sposób. Dlatego właśnie możemy struktury świadomości Lelanda traktować jako odrębne osoby. Skąd się wzięło w Lelandzie takie rozwarstwienie? Po prostu trudno pełnić te wszystkie role naraz, dokonywać tak odmiennych czynów pozostając jedną i tą samą osobą. Aby być dobrym ojcem (a ja wierzę, że Leland naprawdę się stara) trzeba zapomnieć o tym, jak się gwałciło swoją córkę. Uważam, że jednym z najważniejszych walorów FWWM było właśnie ukazanie autentyzmu rozwarstwionych postaci w ich poszczególnych rolach.

prawdziwek · Gość

Co do aspektu moralnego całej sprawy. Uważam, że psim obowiązkiem człowieka jest nie zapominać o tym, co robił. Człowiek ma również moralny obowiązek nie zapraszać "złych demonów", nie prowokować sytuacji, w wyniku których może dojść do takiego rozdwojenia. Bo przecież tacy jak Leland nie zawsze byli zwielokrotnieni. Wyodrębnianie się innych osobowości to proces trwający w czasie. Wspomagany jest w dodatku często całkiem świadomymi decyzjami, by o pewne wspomnienia wyrzucić poza obręb świadomości.

Poza tym pamiętajmy, że Lynch przedstawia nam pewne ekstremum. Takie przypadki nie zdarzają się często. Tym nie mniej przyglądanie się takim jednostkom, daje nam możliwość zastanowienia się nad własnym postępowaniem, nad tym, czy my sami czasem nie zapraszamy jakiś "demonów".

Introverder

Gość

[quote="Introverder"]

Gość

[quote="Introverder"]

prawdziwek · Gość

Znów się nie podpisałem.

Co do reszty zgoda. Mam te same wątpliwości i nie potrafię ich na razie rozstrzygnąć.

Gość

Bob to ja. Bob to Ty. Bob jest wszędzie. Czasami kiedy myję zęby rano nie mogę się oprzeć i spoglądam w lustro...

Co widzę?

!!!!!!!!!!!!!!!!
Twisted Evil