www.lynchland.eu

Introverder

Wiem, że temat SYMBOLIKI (w formie ogólnej) już się pojawił, ale tym razem będzie o postaci (oczywiście symbolicznej). Z biegiem czasu mam nadzieję ( i po zażartych dyskusjach Razz

) przyjdzie pora na każdą kolejną postać z "Miasteczka Twin Peaks", zasługującą na wzmiankę.

Prym wiedzie oczywiście BOB, bo on jest sprawcą całego zamieszania. Dlatego nim zajmę się na początek.

BOB

W FAQ-u pojawiają się rozmaite interpretacje, ale jak wiadomo, każdy ma prawo do własnej, która jest mu najbliższa, jego światopoglądowi, sposobowi patrzenia na świat itd.

Pragnę poznać Wasze zdania w tej materii, ale pozwólcie, że najpierw przedstawię własną koncepcje/ przemyślenia:

Zawsze było mi bliżej do umysłu Foxa Muldera niż Dany Scully (i to zdecydowanie). "Wierzę" w BOB-a. Jest szereg rzeczy pozwalających mi przypuszczać, że: "BOB is real Exclamation

" . Przy okazji mam do Was "pytanie konkursowe": Kto wypowiada te słowa i w jakiej sytuacji Question

Każdy oprócz Qbina i osób współtworzących stronki o "TP" może zgadywać.

Czemu obalam tezę, że LELAND PALMER nie zabiłby swojej córki? Od razu powiem, że nie dlatego, iż nie jestem sobie tego w stanie wyobrazić. Mówię to na podstawie faktów z filmu. Leland kochał swoją córkę, ten prawdziwy Leland. W serialu są sceny, które pokazują nam jaki jest Leland, kiedy nie ma w nim BOB-a. Pokazuje to scena, w której Leland pociesza Maddy i razem rozmawiają o Laurze. Kiedy w Lelandzie "zamieszkuje" BOB ten się zmienia, a wszystko widać od razu na jego twarzy - zachowuje się po prostu inaczej niż zwykle. Wiem, że to ryzykowna teza, ale w coś trzeba wierzyć... Bo równie dobrze mógłbym to wszystko wytłumaczyć grą "mordercy" ,który zabija z zimną krwią. Wiemy dobrze, że Leland taki nie jest.

To że Leland jest "tragicznym więźniem" BOB-a świadczy jeszcze m. in. ta scena, kiedy Leland zabija Jacquesa Renault - chodzi mi o reakcję zaraz po - płacze... W tej chwili do głosu doszedł Leland, a BOB się prawdopodobnie "gdzieś ulotnił" po wykonaniu swojego "zadania". BOB zabija z zimną krwią, to można jeszcze interpretować inaczej - ma słabą wolę - chce się opierać, ale "nie może". Nie tłumaczę go, bo wygodniejszą postawą jest poddać się temu co los przynosi. Gdzieś w najgłębszym zakamarku swojej podświadomości mógł znać prawdę, ale nie chciał jej do siebie dopuszczać. Po chwili już o tym zapominał.

Ale jeszcze mam wyborniejszy przykład - Leland dowiadujący się o zamordowaniu swojej córki. Tego nie można udać, tego ogromu rozpaczy. Pozostaje otwartą kwestią czy naprawdę nie wiedział - BOB mówi o LELANDZIE jako o dziecku we mgle, to jakby potwierdza moją hipotezę.

Zatem kim jest BOB?

Mi się jawi jako Szatan, który kusi i otumania słabszych, a jako takowy może być odbierany zarówno jako postać, jak i jako symbol, symbol zła.

Zło było zawsze i wszędzie, atakowało najbardziej podatne umysły - wydaje się, że tak również/też można go odbierać.

Ale jest samoitnym "stworem", a świadczy o tym chociażby to, iż tak naprawdę on "zamordował" Josie. Tu cała sytuacja jawi nam się jako abstrakcja w abstrakcji, bo strachem nie można zabić. Ale BOB karmiąc się strachem, być może jakby wysysał sok (odpowiednik krwi) z ludzkiej duszy. To dlatego BOB mówi o Lelandzie, że jest teraz taki podziurawiony, a z jego sumienia została dziura... Josie była dla BOB-a łatwym celem. Strach ją, aż pożerał, spirala "śmierdzących" kłamstw, jakich się dopuszczała względem KAŻDEGO sprawiała, że coraz bardziej dochodziła do miejsca, skąd już nie da się "uciec" kolejnym kłamstwem" - obawiała i bała się tego. Być może nawet BOB na chwilę zamieszkał w Josie (w scenie, która nie została pokazana - kiedy to Eckhardt dobierał się do Josie, a ta miała przy sobie pistolet od Catherine). Choć znając "słodką Josie" zabiła już niejedną osobę, a na swoim koncie miała m. in. zabójstwa, próbę pozbawienia życia agenta specjalnego Dale'a Coopera, pośrednictwo w zamachu na życie Andrew Packarda. Lista zbrodni ciągnęła się za nią jak "smród po gaciach", a wraz z nią kłopoty, jakie ze sobą sprowadzała. BOB pochłonął i uwięził jej duszę raz-dwa - po prostu ją "wyssał".

I czy sowy rzeczywiście można utożsamiać bezpośrednio z postacią BOB-a? Nie jest to takie oczywiste, ale szereg wydarzeń pokazuje, że TAK. Przykładowo:
- scena porwania majora Briggsa, przez BOB-a(?) - sowa tutaj jest BOB-em, gdyż przyjmuje jego postać. Zaś postać "sowy" zdaje się być jedynie kamuflażem i "środkiem lokomocji" oraz "okiem na świat". Metaforycznie można przetłumaczyć to tak: "Mam Cię na oku, wiem co kombinujesz".
- Pieńkowa Dama mówiła o gromadzących się sowach, ptaki te zwiastują w "Miasteczku Twin Peaks" złe wydarzenia... Po tym jak agent Cooper zobaczył sowę (przed akcją odbicia Audrey - w lesie), obydwaj z szeryfem Trumanem zostali "pojmani" i gdyby nie Hawk pewnie wąchaliby kwiatki od spodu. Sowa ściąga jakby automatycznie nieszczęście. Może BOB obiera sobie jakąś sowę, jako tymczasowe "lokum". Ew. są jego "wysłannikami", "oczami na świat".

Czytałem FAQ-a i na podstawie niego mogę poddać pod analizę kolejną hipotezę - BOB jako demon, który opętuje ludzi. Pomijam tutaj słowa Mike'a na temat tego, czym żywi się BOB i na jakiej zasadzie funkcjonuje, bo to jedna z opcji, która powinna być wszystkim interesującym się tym serialem znana.

Czy BOB-a można zabić? Wydaje się, że nie, gdyż nie ma ciała. Gdzie się podziewał BOB, po śmierci Lelanda? Wielokrotne zbliżenia na sowę mówią, że sowa jest jego drugą- równoznaczą postacią, może je zmieniać do woli - w zależności od potrzeby, tak to widzę...

BOB nie ma sumienia, właściwie prawie nigdy nic nie mówi (jedyna sytuacja, kiedy się wypowiada ma miejsce w ostatnim odcinku - w Czarnej Chacie). To jest żywioł, b. chytry, ale jego chytrość wynika z chęci przetrwania i chęci do zabawy...

Gość

Zdanie "BOB is real" wypowiada Laura w scenie z Haroldem, kiedy on próuje ją przekonać, że BOB nie istnieje. Scena ma miejsce w "Twin Peaks. Ogniu krocz za mn

Moim zdaniem BOB jest demonem (albo jednym z diabłów). Potrafi z łatwością wchodzić i wychodzić w cialo człowieka. Przejmować nad nim kontrolę, zupełnie nim zawładnąć. Zgodzę się z tobą, że BOB może sowy traktować jako tymczasowe "lokum". Być może jako, że sam nie posiada ciała, musi zająć inne, aby przetrwać.

Introverder

Piszę jeszcze raz, bo wywaliło mnie z sieci poprzednio. TAK, to poprawna odpowiedź. Dzięki temu trikowi mogę sprawdzić nie tylko wiedzę zwykłego uczestnika forum i zobaczyć, jak się orientuje, ale również czy ktoś czyta co piszę.

BOB-a nie da się złapać, bo nie ma ciała. Potrafi przenikać również ściany i opuszczać ciało swojego "żywiciela" w dowolnym momencie. Ja widzę jedną możliwość w uśmierceniu go, nie pozwalać przez długi czas zamieszkiwać mu ciało innego człowieka, a tym samym sprawić, że zginie z głodu.

Czy po złapaniu Lelanda była tak naprawdę szansa pojmania BOB-a? NIE - patrz wyżej. Siła BOB-a tkwi w jego bezkarności, a dla samego BOB-a sposób postrzegania świata to "radosne" wyszukiwanie ofiar i dawanie upustu swoim nieposkromionym instynktom i karmienia ludzkim strachem oraz cierpieniem.

Gość

Ja na pewno czytam. Laughing

Pierwszy raz serial oglądałam na początku lat 90 gdy puszczało go Jedynka. Miałam wtedy chyba jedenaście lat i panicznie bałam się BOBa. Dla mnie jest on najbardziej przerażającą postacią w dziejach kina. Laughing

BOB czerpie niesamowitą radość z dręczenia swoich ofiar.

Introverder

Gość

Byłam bardzo zaskoczona twoją wiedzą na temat serialu. Ale teraz rozumię. To nie jest zwykłe zainteresowanie, a miłość. Będę musiała sobie odswieżyć serial, bo wiele rzeczy mi umknęło.

"Twin Peaks" zmienił zupełnie moje życie. Byłabym dziś zupełnie inną osobą, gdyby nie to, że pewnego piątkowego wieczora w 1991 roku zostalam sama w domu. Po "twin Peaks" dorosła, zaczęłam oglądaćinne filmy, czytać inne książki i słuchać innej muzyki. Laughing

Kiedy poraz pierwszy zaczęłam oglądać serial, polubiłam Dala Coopera za jego ekscentryczne zachowanie i genialność. Teraz po latach odbieram tą postać zupełnie inaczej. Myśle, że tylko on mógł zmierzyć się z BOBem. Był to tego idealny, gdyż był człowiekiem dobrym, czystym, szlachetnym a przede wszystkim wierzył w jego istnienie. Bardzo nie podobało mi się, że odtrącił Audreya związał się z Annie.

Introverder

Wiesz, mógłbym Ci coś napisać o sobie w tym kontekście-osobistego, ale nie tu. Nie każdy musi wiedzieć Razz

. Jak chcesz to Ci napiszę albo jeszcze lepiej - porozmawiamy.

Gość

Wydaje mi się, że Cooper wybrał Annie dlatego, że była ona "niewinna" i "idealna". Być może obawiał się Audrey, która mogła być dla mniego zbyt uwodzicielska.

Introverder

Dziwny pogląd/ podejście (z jego strony), ale możliwe. Ja nie wierzę w ideały...

A Audrey jest niewinna. Wiem, to z serialu. Nawet agentowi Cooperowi mówiła, że jest dziewicą. Wiadomo, można mówić różne rzeczy, ale wg mnie mówiła prawdę. Na początku może zgrywała taką "chojraczkę", ale wg mnie to była "osłona"/forma maski.

Wiąże się to z tym co już mówilem - na początku filmu wyglądało mi na to, że oprócz tego, że jest rozpuszczona jak dziadowski bicz, to czegoś jej brakuje. Przecież żaden chłopak się nawet wokół niej nie kręcił!!! Każdy traktował ją jako oddzielną kategorię, dopiero agent Cooper ją docenił(mi się osobiście wydawało, że jest po prostu "inna"). Tak ją to podbudowało, że zidealizowała swój obraz Dale'a, a potem zaczęła snuć romantyczne wizje. Dodatkowo musiał się jej podobać. Ta jej przemiana jest naprawdę zaskakująca/poruszająca. W ciągu całego serialu jej postać jest zdecydowanie najbardziej dynamiczną i jest to przemiana (być może jako jedyna) autentyczna i naturalna.

To bardzo pozytywna postać, bo wszelakie ważne dla jej życia zdarzenia, kształtują jej osobowość i sprawiają, że się zmienia/uczy.

Gość

Chyba pójdę tym śladem i dokładnie obejrzę jeszcze raz całość robiąc notatki...
Szczerze mówiąc, nie wiązałem nigdy sów z Czarną/Białą Chatą a tym bardziej z samym BOBem (a samą scenę/moment z twarzą BOBa zmieniającą się w sowią pamiętam dobrze). Coś mi się kołacze, że w filmie Jaques Renault słyszy sowę sikając po wyjściu z chatki, tuż przed tym jak zostaje ogłuszony przez Lelanda...
Wracając do BOBa, jednoznacznie nie potrafię wytłumaczyć sobie jego istoty. Z początku wydaje się być związany tylko z osobą Lelanda a więc można by sądzić, że jest to jedynie przenośnia wobec pewnych zaszłości np. z dzieciństwa - pan Robertson i historie z gatunku "zły dotyk". No ale potem mamy Josie, Windoma i samego Coopa (chyba tak to było). Pytanie dlaczego oni? Myślę, że dobrze wyjaśnia to zdanie "Ale niewielu ją widziało (twarz BOBa). Wybrani... i przeklęci (kto mi pomoże znaleźć, gdzie/w którym odcinku to było ..? Nie pamiętam nawet dokładnie kto to mówił).
Czy dlatego, że BOB karmi się cierpieniem i smutkiem, dlatego zmusił Lelanda do zabicia Laury? Jakiego rodzaju strach i rozkosz go przywabiły? W swojej spowiedzi Leland wyjawia, że BOB wkroczył w jego życie już dawno temu. Nasuwa mi się fragment z filmu. Leland wspomina jak umówił się z Teresą i jej koleżankami, po czym odkrywa, jedną z nich jest Laura. Wycofuje się i wpada na Teresę, oznajmiając jej, że stchórzył. Pojawia się wnuk pani Tremond/Chalfont... Bał się, że jego zdrady wyjdą na jaw (scena gdy Leland zakrywa oczy Teresy) czy tego kim może się stać/co może spotkać jego córkę?

Introverder

Postaram się sprawdzić, w którym odcinku się to dzieje. Ale bez sprawdzania wiem, że mówił to Mike w ciele Philipa Gerarda. Pamiętam też, że działo się to na posterunku szeryga Trumana - w sali konferencyjnej. Działo się to na krótko przed złapaniem "Boba do klatki", na tą chwilę dokładnego odcinka Ci nie podam - gdzieś z przedziału 2 x06 -08. Już sprawdziłem dokładną lokalizację - jest to odcinek 2 x 06, o kryptonimie "Demon Zetor". Scena przesłuchania Mike'a/Gerarda jest jednocześnie końcem odcinka.

prawdziwek · Gość

Mam wrażenie, że większość widzów Twin Peaks zadowala się bardzo powierzchowną analizą symbolów. Na przykład uznają, że zdanie "Bob jest demonem" stanowi tu jakiekolwiek wyjaśnienie. Oczywiście jest to uprawnione przedstawienie treści filmu, ale chodzi przecież o to, by dotrzeć do drugiego dna. Lynch tworzy kino psychologiczne, a nie efekciarskie filmy sensacyjne z neookultyzmem w tle, jak to niektórzy próbują czasem przedstawiać.

Kim są Bob i Mike? To "demony" ale w znaczeniu symbolicznym a nie mitologicznym - nie są to żadne postacie, które można by było złapać, czy zabić. Można jedynie nie dać się im opętać. W psychoanalizie Freuda istniały dwa odpowiedniki tych postaci - id i superego. Id to mieszkająca w nas "bestia", "wola zwierzęca", superego - strażnik poskramiający "bestię". Id i superego to nieustanni towarzysze naszego właściwego "Ja" - ego. Analogia Mike - superego staje się jasna, jeśli przyponieć sobie sprawę z odcięciem ręki (motyw Biblijny: lepiej odjąć sobie rękę, niźli przez rękę nie dostać się do królestwa niebieskiego). Mike to ta część ludzkiej duszy, która strofuje, karze, zadaje ból, jest odpowiedzialna za wyrzuty sumienia (vide: scena FWWM, gdy wykrzykuje groźby pod adresem Lilanda). Jego celem jest przeciwdziałanie harcom Boba.

Bob u Lyncha, inaczej niż u Freuda, jest utożsamiony ze wszystkim co złe. "Wola zwierzęca" odpowiada za wszystko, co złe.

Bob i Mike są mieszkańcami czarnej chaty. Symbolizuje ona stan "wewnętrznego piekła". Człowiek znajdujący się w nim jest rozdarty - traci swoją rzeczywistą tożsamość. Bob i Mike są nierozłączni (przyjaciele). Jeden nie istnieje bez drugiego, bo jeśli pierwszy nie harcuje, drugi nie ma za co karać, ganić czy pouczać. Stan rozdarcia między Bobem a Mike'iem jest właśnie owym piekłem.

Bob i Mike żywią się obaj ludzkim smutkiem strachem i cierpieniem. Co to może znaczyć? Chodzi chyba o to, że Mike-superego wcale tak na prawdę nie zapobiega działaniom Boba. On tylko strofuje i karze ludzkie "Ja" wzmagając jedynie żal, frustrację i poczucie bezsilności.

A zatem jak możemy zinterpretować losy Lelanda? Leland to osoba rozdarta. "Demony" z czarnej chaty przejęły nad nim w pełni kontrolę. Jego całe życie to lawirowanie między dawaniem upustu najdzikszym instynktom i okropnymi wyrzutami sumienia. Zapach spalonego oleju silnikowego symbolizuje tu wewnętrzną walkę toczącą się w jego duszy.

Windom Earle zaś to człowiek, który mylnie wziął Boba, za siłę, nad którą można zapanować i wykorzystać do realizacji swoich własnych planów. Ponosi klęskę, albowiem nie ma takiego sposobu, by opanowującą ludzi niekiedy "zwierzęcą wolę" podporządkować. Wola taka ex definitione nie podporządkowuje się nikomu ani niczemu - jest dzika, nieokrzesana, spontaniczna. Ona może kimś zawładnąć, ale nikt nie może jej sobie podporządkować.

Żeby było jasne - nie jestem miłośnikiem freudyzmu. Ale chwała Lynchowi za to, że potrafił coś ciekawego z psychoanalizy wydobyć i w tak niesamowicie sugestywny sposób przedstawić. Niesamowitym atutem filmu jest to, że to co zostało nieraz mętnie i niedbale OPISANE przez psychologów, to samo zostało tu pięknie i sugestywnie POKAZANE. Żeby to zobaczyć, nie trzeba wcale czytać trudnych książek, wystarczy zdać się na własne doświadczenie wewnętrzne - zestawić nasze stany psychiczne, gdy np. działamy w sposób nieokrzesany, lub gdy mamy wyrzuty sumienia z losami bohaterów filmu. Nie zobaczy tego jednak nikt, kto traktuje ten obraz jako coś pomiędzy kinem sensacyjnym a fantastyką. "UFO", "demony", "chaty" itp. to są bardziej (demony) lub mniej (UFO) udane symbole, które mają nam uzmysłowić coś, co się dzieje wewnątrz nas samych.

prawdziwek · Gość

I jeszcze jedno. Powyższa interpretacja wyjaśnia, dlaczego wiele osób widzi "tego samego Boba". Otóż Lynch, podobnie jak psychoanalitycy, wychodzi z założenia, że siły kierujące ludzką psychiką mają charakter obiektywny. "Piekło wewnętrzne" jest tak samo straszne, niezależnie od tego, kto je przeżywa.

Introverder

Introverder

"Superego" traktujesz jako coś złego, przedstawiając to jako źródło cierpienia, żalu, wyrzutów sumienia - coś co nie przynosi nic dobrego. Dzięki "superego" jesteśmy lepsi, wznosimy się ponad zwykły "motłoch". Tymczasem sam BOB puszczony samopas jest niekontrolowanym zagrożeniem. BOB nie myśli, jest tylko jak to określiłeś "bestią", a jako takowa musi mieć kontrolę. Zresztą wg mnie Lynchowi o to nie chodziło(z tym co Ty przedstawiłeś) - o takie podejście do sprawy.

Z innej beczki:
BOB i Mike mając tą samą naturę i skłonności nigdy nie mogliby utożsamiać "id" i "superego".

P.S. Nie podchodzę do tego jak Freud, bo się po prostu z nim nie zgadzam. Wg niego każde działanie człowieka wynika z jego popędu. Podobnie nie myślę, że miłość to tylko chemia. Wybacz, ale daleki jestem od takiego myślenia. Nie lubię też naukowej psychologii, tego całego "mambo - dżambo". Zawsze mnie to denerwowało, podobnie jak tani dydaktywizm. Każdy jest INDYWIDUALNOŚCIĄ. Nie biorę wszystkiego na jedno kopyto. Każdy ma inną osobowość, nawet doświadczenia. Poza tym zależy jaką filozofię się przyjmie - czy człowiek z natury jest dobry czy odwrotnie. Wg mnie to pierwsze.